Nergens beter dan thuis

“Mama. Had jij dit ooit durven dromen?” Eva kijkt naar het bezwete hoofd van haar zoon Josia, die even uitrust van het houtsprokkelen waarmee ze samen bezig zijn. “Vorig jaar zat ik nog in het gezinshuis van Tan-Kids in Dar es Salaam en nu woon ik weer bij jou en bij Joseph en Justina. Ik ben zó ontzettend blij!” En voordat Eva kan antwoorden is Josia al weer verdwenen met een grote stapel hout. Eva lacht in zichzelf. Want ja, natuurlijk is ook zij blij, al mist ze haar overleden man nog elke dag.
Een tijdje geleden was de social worker die voor Josia zorgde bij haar op bezoek gekomen met aunt Annette uit Holland, de mzungu die zoveel deed voor het gezinshuis in Dar es Salaam. “Wat is er nodig om ervoor te zorgen dat Josia weer thuis kan komen wonen?” had ze gevraagd. “Als ik zeker weet dat ik voldoende geld heb voor eten en onderwijs voor mijn kinderen, dán zou dat kunnen”, was het impulsieve antwoord van Eva. En ze had daarna haar ogen beschaamd neergeslagen. Want hoewel het de bittere waarheid was, klonk het zo ondankbaar. De mzungu deed al zoveel voor het gezinshuis en voor Josia. Maar diep in haar hart had Eva maar één verlangen; alle drie haar kinderen bij haar thuis, zoals een gezin hoort te zijn. Maar dat kon niet, want er was te weinig geld.
”Dan gaan we daar voor zorgen, want Josia hoort hier bij jou en niet in een gezinshuis”, had de mzungu geantwoord. En toen was het allemaal nóg erger geworden. Want voordat Eva het besefte had ze schamper geantwoord: ”Ik hoop dat dit niet alleen maar woorden zijn.” Ze kon zichzelf wel een klap verkopen, dat had ze nooit mogen zeggen! En de tranen die ze zag opwellen in de ogen van de mzungu hadden het allemaal nog erger gemaakt. Maar de mzungu beloofde bij het vertrek: “We gaan ervoor zorgen dat Josia weer thuis kan wonen en dat er voldoende geld is om alle drie de kinderen naar school te laten gaan. Ook gaan we jou helpen om structureel een eigen inkomen te verdienen.”
En nu? Het gaat beter met haar gezin dan eerder. De armoede is nog niet weg en de zorgen zijn er zo af en toe nog wel. Maar het uitzicht op de toekomst is verbeterd. En dat geeft Eva hoop en vertrouwen.